SZTUKA WALKI

Sztuki walki (niekiedy błędnie utożsamiane ze sportami walki i systemami walki) są sposobami walki wręcz, czasami z użyciem broni białej. Podstawą nauki wszelkich sztuk walki jest trening, który zazwyczaj uczy umiejętności samokontroli wybuchów agresji, samoobrony, poprawia wydolność organizmu oraz redukuje poziom strachu.

Klasyfikacja rodzajów walk do konkretnych kategorii stała się punktem spornym wśród zainteresowanych ze względu na płynna granicę pomiędzy tymi kategoriami. Główną cechą rozgraniczającą kategorie jest cel trenowania danego rodzaju walki. Teoretycznym priorytetem w sztukach walki jest rozwój osobowościowo-duchowy. Sporty walki kładą nacisk na element rywalizacji sportowej. Z kolei systemy walki  to formy stworzone dla potrzeb współczesnych armii, nastawione na szybką i skuteczną eliminację wroga. Płynność granic polega między innymi na przechodzeniu niektórych sztuk walki w sferę sportów walki (np. judo, taekwondo).

W ciągu XX wieku większość wiedzy, jaką świat zachodu zdobywał o sztukach walki, bazowała na kinematografii i stworzyła nieprawdziwy obraz, sugerujący, że sztuki walki to domena krajów azjatyckich. Tymczasem od zarania dziejów ludzie na całym świecie uczyli się metod obrony przed przeciwnikami, także bez użycia broni. W rezultacie na świecie istnieje dziś wiele sztuk walki, które są aktywnie trenowane i rozwijane.

Termin "sztuki walki" został przetłumaczony w 1920 w słowniku japońsko-angielskim Takenobu z japońskiego bu-gei lub bu-jutsu : "sztuka/umiejętność zachowań militarnych". Definicja została przetłumaczona bezpośrednio z chińskiego określenia wushu (pinyin: wǔ shù; Kantoński: mou seut), dosłownie, "sztuka walki", oznaczająca wszystkie sposoby chińskich walk.Według niektórych badań z zakresu psychologii, aktywne trenowanie różnych form walki, a w szczególności tych wartościujących kulturę budo, obniża poziom agresywności u adeptów. Związane to może być ze wzrostem świadomości własnych umiejętności i pewności siebie. Niewątpliwie istotną rolę w nauczaniu zachowań odgrywa trener, będący nierzadko autorytetem w danej dziedzinie, więc wzorem do naśladowania. W kulturze walczącej z narastającym poziomem agresji, odpowiednio ukierunkowany trening wydaje się być środkiem zaradczym.

Masutatsu Oyama - mistrz sztuk walki

Masutatsu Oyama został twórcą potęgi kyokushin. Już za życia nazywano go “Ostatnim Samurajem”. Jego wyczynów na polu karate nie udało się powtórzyć żadnemu ze współczesnych mistrzów w dalekowschodnich sztukach walki. Masutatsu Oyama miał najwyższy stopień mistrzowski - 10. dan.

W wieku 17 lat Mas. Oyama zdobyt 2. dan w judo kodokan, a czwarty stopień wtajemniczenia w tej dalekowschodniej sztuce uzyskał mając lat 22. Nie była to jednak jedyna sztuka walki, która zainteresowała młodego Oyamę. Studiował również chińskie kompo, a pobierając naukę w szkole lotniczej Yamanashi, trenował karate u najwybitniejszego mistrza w tamtych czasach, Gichina Funakoshi, założyciela szkoty Shotokan.

W roku 1946 Masutatsu Oyama rozpoczął studia na wydziale wychowania fizycznego Uniwersytetu Waseda. Warty odnotowania jest fakt, że w czasie II wojny światowej, twórca kyokushin karate wstąpił do lotniczego odziału samobójców - kamikadze (słowo to oznacza w języku japońskim “boski wicher") - pragnąc oddać swoje życie za ojczyznę. Od śmierci uchroniło go zakończenie działań wojennych. W czasie ogólnojapońskich mistrzostw wszechstyli w Kioto w roku 1947 Oyama zwyciężył wszystkich przeciwników. To wydarzenie umocniło go w przekonaniu, że całkowicie powinien poświęcić swoje życie sztuce karate. Podjął decyzję o udaniu się w góry i doskonaleniu swoich umiejętności z dala od ludzi. W leśnej pustelni przebywał przez 18 miesięcy. 

AIKIDO

Aikido jest jedną z najbardziej widowiskowych sztuk walki. Każda ze sztuk walki zawiera elementy samoobrony, więc czym się wyróżnia aikido? Otóż tym, że w aikido nie ma technik ataku (uderzeń i kopnięć). Aikido składa się z samych technik obronnych. Dlaczego tak jest? Twórca aikido Morihei Ueshiba uważał, że napastnik nie jest wrogiem, tylko bratem który pobłądził i że starcie nie powinno zakończyć się okaleczeniem bądź śmiercią napastnika. Absurdalny pomysł? W dzisiejszych czasach brzmi to jak herezja. Aikido bazuje na krawędzi absurdu. Nie chodzi o to, by wygrać lecz o to, by nie przegrać.

Aikido jest uważane za najtrudniejszą ze sztuk walki. Opinia ta wynika z tego, że to napastnik decyduje o szybkości naszej reakcji. Aikido opiera się na zgraniu w czasie z napastnikiem, czyli nie ma aikido bez ataku. Każdy sport i sztuka walki, a więc i aikido, wymagają czasu by coś osiągnąć, dużego zaangażowania i pracy zarówno fizycznej jak i psychicznej.

Jeśli myślisz o aikido jako realnej samoobronie, to musisz nastawić się na wiele lat ćwiczeń. Najpierw trzeba się nauczyć panować nad swoim ciałem czyli zastąpić swoje nawyki i odruchy reakcjami aikido. Kolejnym etapem jest nauka technik aikido. Ostatnim elementem jest panowanie nad ruchem napastnika, prowadzenie go w wybranym przez nas kierunku. Wszystkich tych elementów uczymy się jednocześnie na treningach aikido.

Naturalnym odruchem na atak jest ucieczka, bądź odsunięcie się, by nie zostać uderzonym. Aikido każe zastąpić naturalne odruchy wyuczonymi. W momencie ataku należy przesunąć się do przodu (w kierunku atakującego) i na zewnątrz, pod małym kątem, by się minąć z napastnikiem, a nie zderzyć z nim (zejść z linii ataku). W efekcie mamy możliwość kontroli przeciwnika.

JUDO

Jigoro Kano

XIX wiek był jednym z najbardziej istotnych w historii Japonii. Przyniósł on wiele zmian zarówno w systemie feudalnym, kulturze, a także w sztukach walki. Właśnie wtedy upadł Szogunat "Tokugawa", młodzi Japończycy zaczęli ulegać wpływom europejskim, a urodzony 28 października 1860 roku, wówczas młody student tokijskiego Uniwersytetu Cesarskiego, Jigoro Kano rozpoczyna poszukiwania i studiowanie starożytnych sztuk walki. W niniejszym artykule, skupimy się właśnie na nim.

Jigoro Kano rozpoczyna swoje poszukiwania u jednego z najznamienitrzych znawców jiu-jutsu - Teinosuke Yagi. Pobiera także nauki w walce wręcz od wielu mistrzów, jak na przykład: Hachinosuke Fukuda czy Masamito Iso, a wszystko to w celu lepszego zrozumienia czym są sztuki walki.

W roku 1882 zakłada własną szkołę, którą nazywa Kodokan-Judo. Nie przeszkadza mu to jednak w dalszym pobieraniu nauk od innych mistrzów walki wręcz. Wciąż pragnie ulepszać swoją sztukę; precyzuje nie tylko same techniki i ćwiczenia, które mają na celu maksymalny rozwój fizyczny, ale także wprowadza elementy filozoficzne i ideologiczne, precyzując potem najważniejsze zasady JUDO.

Kodokan-Judo został założony w starej i niezwykle małej, buddyjskiej światyni Ejshioi. W pierwszym roku swego istnienia liczył zaledwie 9 osób. Ważnym jest aby podkreślić jak istotną rolę wywierali oponenci Jigoro Kano. Szerzenie nowych idei i nowego systemu walki było traktowane jako zaprzeczenie dotychczasowym wierzeniom. Minęło wiele czasu zanim owe idee rozszerzyły się na całe społeczęństwo japońskie, a przyczyniły się do tego zarówno wielka moralność jak i ogromne znaczenie wychowawcze JUDO.

Naprawdę przełomowym wydarzeniem w historii JUDO jest słynna na cały świat walka między szkołami Kodokan, a Totsuko-Ryn/Yoshin-Ryu. Spotkanie to odbyło się 11 czerwca 1886 roku. Liczbę zawodników, biorących udział w walkach, szacuje się na 30 - 15 z obu stron. Pojedynek miała zorganizowac tokijska policja, a wynik miał rozstrzygnąć o istnieniu Kodokanu. Czas walk był nieokreślony, zaś zwycięzcą określano tego, kto całkowicie zdominował swojego przeciwnika. Na 15 konfrontacji - w 13 Kodokan odniósł zwycięstwo, a dwie zakończyły się remisem. Jako ciekawostkę warto tu dodać, że najdłuższa z walk trwała aż 55 minut! 

Trening judo

Trening judo jest niezwykle ciężki, opiera się na trenowaniu padów, kata oraz na randori (sparringu). Walki treningowe, prowadzone w parterze (ne-waza) albo stójce (tachi-waza), nazywają się randori. Walki na zawodach nazywa się shiai. Trening judo charakteryzuje się, zresztą jak większość japońskich sztuk walki, ceremonialnością. Trening zaczyna i kończy ceremonialny ukłon zwany rei. W ramach treningu trenuje się również układy kata ? są to z góry zaaranżowane ataki i odpowiedzi na nie. Służą one do demonstrowania technik, dopracowania ruchów, a także do zachowania pewnych technik których już się nie stosuje w walkach sportowych.Walki odbywają się na tatami (matach) w sali nazywanej dojo. Maty są miękkie aby złagodzić upadek ćwiczącego i nie narazić go na poważniejsze uszkodzenia ciała.Trening judo rozwija siłę oraz wyrabia formę i zmysł równowagi. Uczy strategi walki oraz walki w bezpośrednim kontakcie z stawiającym opór przeciwnikiem.  WU-SHU Określenie wushu jest pojęciem współczesnym. W Chinach w rzeczywistości nie istniało pojęcie "sztuk walki" w takim znaczeniu, w jakim używamy tego określenia współcześnie w kulturze zachodniej. Dopiero za sprawą kultury zachodu, a dokładniej za sprawą interakcji kultury japońskiej z zachodnią i jej wsteczny wpływ poprzez język japoński na chiński, pojęcie "sztuki walki" w znanym nam znaczeniu pojawiło się na początku XX wieku w Chinach. Jest nim właśnie wushu. Natomiast to, co określamy współcześnie mianem sztuk walki w Chinach tradycyjnie i nierozerwalnie było elementem wiązanym z wojskowością i walką. Mówiono o "sztukach wojennych" rozumiejąc sztukę wykonywania czynności bojowych żołnierza. W tym sensie, od czasów dynastii Song po czasy współczesne, stosowano określenie wuyi . Różnice między wuyi a wushu są bardzo drobne, ważą się na poziomie słowa, bowiem na poziomie budujących go ideogramów są jeszcze mniejsze. Oba te słowa zawierają "wojenny" ideogram wu . Jest on tworzony przez dwa znaki: "zatrzymać  i "włócznia" , oznacza więc dosłownie "zatrzymywanie włóczni" (a szerzej - "powstrzymywanie przemocy") i takie jego znaczenie zawiera już najstarszy chiński rocznik - Kronika Wiosen i Jesieni. W praktyce jednak ideogramem tym odnosi się do spraw wojennych, wojskowych, bojowych. W obu słówkach wuyi i wushu chodzi też o "zdolności", "umiejętności", czy też "talenty" w zakresie wu, przy czym owe zdolności yi  są zdolnościami wzniosłymi, są sztuką, podczas gdy zdolności shu są zdolnościami przyziemnymi, technikami, metodami. Dlatego też niektórzy polscy oraz anglojęzyczni autorzy przekładają termin wushu właśnie jako "techniki walki" a nie "sztuki walki".Kronika Wiosen i Jesieni, najstarsza zachowana kronika chińska, opisująca okres 722 do 481 p.n.e., zawiera wzmianki na temat sztuk walki, ich filozofii oraz technik "twardych" (takich jak uderzenia) i "miękkich" (takich jak dźwignie i rzuty). Co więcej, Księga rytuałów Liji (niektóre jej części datuje się na X wiek p.n.e., aczkolwiek ostateczna redakcja miała miejsce w III wieku p.n.e.) wspomina na temat systemu walki, na który składają się uderzenia, chwyty, skręty stawów, oraz naciski na kluczowe punkty ciała przeciwnika. Wymienia pięć podstawowych broni: łuk, klasyczną włócznię, włócznię z kolcem, klasyczną halabardę oraz halabardę gē ; starożytna broń używana w czasach dynastii Shang do Han). Wspomina, że walki z włócznią uprawiano w jesieni, zaś zapasy w zimie. Wspomina także o tańcu wojennym wykonywanym w zbroi i z bronią, charakteryzującym się choreografią ruchów przypominających walkę. Powstałe ok. 100 p.n.e. Zapiski historyka wspominają jedynie o zapasach, aczkolwiek z Księgi Hanówwiadomo, że w czasach dynastii Han (206 p.n.e. - 25 n.e.) istniał rozdział między sportowymi zapasami  juélì a walką wręcz ( shǒubó), która, co ciekawe, posiadała już wówczas pisane podręczniki. Współcześnie znany element "duchowy" w chińskich sztukach walki - ćwiczenia qwazi medytacyjne, oddechowe i koncentracji uwagi - również mają starożytny rodowód. Zestaw ćwiczeń ruchowo-oddechowych imitujących ruchy zwierząt, tzw. "ćwiczenia pięciu zwierząt"Wuqinxi  - żurawia, małpy, jelenia, niedźwiedzia i tygrysa - został opracowany przez lekarza Hua Tuo (140–208 n.e.), który propagował stosowanie gimnastyki w celach zdrowotnych. Mistrzem Wu-Shu był legendarny BRUCE LEE. KRAV MAGA Krav maga nie jest sportem. Ponieważ z założenia służy samoobronie, nie ma w niej współzawodnictwa, zaś trening służy wyłącznie zastosowaniom praktycznym w walce realnej. Głównym celem walki jest pozbawienie napastnika zdolności do dalszej walki. Krav maga jest hybrydowym systemem, który zachęca adeptów do zdecydowanej postawy podczas konfliktu. Bronić się i atakować należy najkrótszą drogą i z pozycji, gdzie się jest, podejmując jak najmniejsze ryzyko. Krav maga to tzw. system walki, więc jest niemal całkowicie pozbawiony znanej z innych sztuk walki otoczki filozoficznej – jego główna myśl brzmi jednoznacznie: "Jeżeli Twoje życie lub zdrowie jest zagrożone, masz prawo do jego obrony, bez względu na środki". Podstawowym celem szkolenia jest nauczenie przewidywania sytuacji zagrożeń, ich unikania, przytomności umysłu i działania w stresie. Krav maga opiera się na naturalnych odruchach człowieka. Oryginalną koncepcją krav maga było przyswoić wszystko użyteczne, biorąc najbardziej skuteczne techniki, które sprawdzałyby się podczas walki realnej, a potrzebowałyby jak najkrótszego treningu. Z tej przyczyny w krav maga nie odnajdziemy kopnięć obrotowych ani innych spektakularnych elementów charakterystycznych dla niektórych wschodnich sztuk walki. Wszystkie techniki są nastawione na maksymalną skuteczność przy minimum wykonanych ruchów. Krav magę często uważa się za system brutalny, składający się głównie z "ciosów poniżej pasa". Zawiera twarde uderzenia rękami i łokciami, uderzenia kolanami rodem z boksu tajskiego, niskie kopnięcia przechodzące przez cel, chwyty, obronę przed nożem i bronią palną. Ciosy zadaje się przy użyciu każdych dostępnych narzędzi, przez które rozumie się nie tylko części ciała, takie jak: głowa, łokcie, pięści, dłonie, palce, kolana i stopy, ale także przedmioty codziennego użytku, począwszy od damskiej torebki, poprzez komplet kluczy, a na śmietniku czy kiju bejsbolowym skończywszy. Cele ataku stanowią czułe punkty ciała ludzkiego: oczy, gardło, obojczyki, mostek, nerki, wolne żebra, splot słoneczny, krocze, kolana, staw skokowy. Należy pamiętać, że jak każda aktywność fizyczna, nauka oraz prawidłowe wykorzystanie systemu wymaga odpowiedniego przygotowania fizycznego. Krav maga sama w sobie nie uczy "niezwykle efektownych technik". Celem treningu jest natomiast kształtowanie pewności siebie i przytomności umysłu w stanach zagrożenia. Odmiana militarna krav maga wykorzystuje broń jako element wyposażenia, podczas gdy cywilna zakłada wykorzystanie noża lub pałki jedynie po odebraniu ich przeciwnikowi. Odmiany militarnej naucza się wyłącznie wśród tzw. służb mundurowych (w szczególności w wojsku i policji). Przy jej opracowywaniu kierowano się spostrzeżeniem, że klasyczne sztuki walki były przeznaczone do walki przeciwko innej broni niż dzisiaj stosowana. Dlatego opracowano nowe, jedyne w swoim rodzaju techniki obrony przed taką bronią jak pistolety, karabiny czy granaty ręczne. Krav maga stosuje gradację obrony w zależności od intensywności ataku i sytuacji broniącego się, czemu służą cztery zasady: I zasada: Unikaj miejsc i sytuacji niebezpiecznych. II zasada: Jeżeli znajdziesz się w niebezpiecznym miejscu lub sytuacji, to oddal się z tego miejsca jak najszybciej. III zasada: Jeżeli znajdziesz się w niebezpiecznym miejscu lub sytuacji i nie możesz się z niej oddalić, to walcz używając wszelkich dostępnych przedmiotów, które mogą Ci pomóc. IV zasada: Jeżeli znalazłeś się w niebezpiecznym miejscu lub sytuacji, nie możesz się oddalić i w zasięgu nie ma żadnych przedmiotów, które można by było w walce wykorzystać, to walcz w sposób maksymalny, nie stawiając sobie żadnych ograniczeń. Odpowiednio do sytuacji, do potrzeb, do stopnia zagrożenia, zaleca też się próbować zniechęcić przeciwnika słowami. Sistiema rosyjska sztuka walki kombat  Bez pozycji. Bez form. Bez ćwiczeń formalnych. Bez rytuałów. Bez stopni i pasów. Bez barwnej nazwy CO TO JEST? Sistema to rosyjski system walki stworzony na potrzeby wojska, jednostek specjalnych, agentów ochrony najwyższego szczebla itd. Rosyjskie źródła utrzymują, iż Sistema ma swoje korzenie w tradycji, kulturze i folklorze Rosji oraz jej krajów peryferyjnych, jednak do tezy tej, należy się odnosić ze zdrową rezerwą. Dziedziną mającą główny wpływ na rozwój teorii systemy była biomechanika ruchu człowieka, a zwłaszcza Teoria Zręczności Bernsztajna. Nie do przecenienia jest też materiał badawczy, jakim dysponował ZSRR w postaci mistrzów tradycyjnych stylów z Chin, Korei i Wietnamu, których spora część znalazła się w obozach i tajnych bazach, szczególnie w latach 50-tych i 60-tych. Badania obejmowały zarówno style wewnętrzne jak i zewnętrzne oraz zjawiska paranormalne (nie jest to jednak specjalnością rosyjską, bowiem po drugiej stronie żelaznej kurtyny odbywały się podobne rytuały). By wyjaśnić czym jest Sistema posłużę się dwoma porównaniami, zastrzegając jednak, iż jest to moja subiektywna ocena. Sistema jest w swojej prostocie zbliżona do KRAV MAGI zaś w relaksie i pracy z oddechem i energią do AIKIDO. Sistema jest też też raczej koncepcją kształcenia odruchów niż zbiorem technik, mówiąc inaczej Sistema to Windows zaś programy użytkowe zależą od użytkownika, czyli inna będzie Sistema karateki, inna boksera i jeszcze inna judoki. Sistiema opiera się na kilku głównych zasadach fizyki i biomechaniki: 1. Tworzenie miejsca Pozwalanie na kontynuowanie ataku przeciwnika wzdłuż zamierzonej trajektorii, z przejęciem jego siły, tak aby wyszła za krawędź jego zrównoważonej pozycji - przeciwnik nie może swobodnie przeprowadzić ataku kontynuacyjnego, 2. Ciągłość ruchu Łączenie ruchu tak by koniec jednego ruchu stawał się początkiem drugiego, nawet jeśli nastąpił jakiś błąd i manewr nie przyniósł spodziewanego rezultatu, zdolność do efektywnego działania pomiędzy "technikami", 3. Plastyczność Płynny, bezwysiłkowy ruch całego ciała i pojedynczych jego części wykorzystujący pełny zakres działania wszystkich stawów, koordynację i rozluźnienie - oszczędność ruchu pozwalająca na zachowanie energii, 4. Punkt wierzchołkowy trójkąta "Ruchomy środek ciężkości" przeciwnika znajduje się pomiędzy splotem słonecznym a splotem księżycowym (punkt poniżej pępka) nad linią wytyczoną pomiędzy jego piętami. Przesunięcie środka ciężkości przeciwnika w kierunku punktu tworzącego wierzchołek trójkąta równoramiennego opartego o tę linię powoduje obalenie go. Wykorzystanie punktu wierzchołkowego trójkąta jest wspomagane przez użycie ręki blokującej - ciągnącej przeciwnika w jednym kierunku, ręki przenoszącej siłę - pchającej, uderzającej lub szarpiącej przeciwnika w przeciwnym kierunku, co oddziaływuje na splot słoneczny w celu przesunięcia środka ciężkości w kierunku punktu wierzchołkowego, nogi ruchomej - podcinającej, zachaczającej, podbijającej czy nadeptującej przeciwnika w jednym kierunku i nogi wspierającej - działającej jednocześnie jako podstawa do przemieszczenia przeciwnika w przeciwnym kierunku, co oddziaływuje na splot księżycowy w celu przesunięcia środka ciężkości do punktu wierzchołkowego. 5. Inżynieria wstrząsu Gwałtowne wyzwalanie siły poprzez błyskawiczne przejście od rozluźnienia do napięcia i składanie sił (stopy-nogi-biodra-barki-ręce-dłonie) dla obalenia przeciwnika, wykonywane zwłaszcza po przekątnej w stosunku do niego. 6. Trójpłaszczyznowość Przemieszczanie ciała przeciwnika w trzech płaszczyznach jednocześnie (np. skręcanie jego głowy nie w górę czy w bok ale jednocześnie w górę, w bok i wgłąb po przekątnej). 7. Znak zapytania (lub ósemka) Użycie siły wobec przeciwnika po trajektorii znaku zapytania (np. do siebie w dół - do siebie w górę - od siebie w górę - od siebie w dół). Sistiema – zasady stylowe 1. Oddech – psychika - luz Panowanie nad psychiką i ciałem, co umożliwia racjonalne zachowanie w stresującej sytuacji, wyeliminowanie strachu oraz dłuższą zdolność do prowadzenia walki. Stosowanie licznych ćwiczeń oddechowych pozwala ograniczyć bodźce zewnętrzne i skupić się na ataku przeciwnika bądź przeciwników. Trening ten wymaga świadomego udziału, dojrzałości i otwarcia na doznania wewnętrzne. 2. Trening giętkości, elastyczności i przyjmowania uderzeń Trening ten pozwala absorbować siłę ciosu o dużej sile. Cechą charakterystyczną jest częste użycie ruchów barkami. Pady, przewroty i obalenia są wykonane bezpośrednio na podłożu na jakim się ćwiczy, bez uszczerbku na zdrowiu. Realna walka to również realne podłoże bez mat. Elastyczność i giętkość pozwala przeprowadzić obronę bez podziału na ciosy, uniki i bloki zachowując ciągłość ruchu. W przypadku gdy dany manewr nie przyniósł skutku przechodzimy do następnego dzięki wypracowanej instynktowej reakcji zaatakowanej części ciała. 3. Techniki nożne "Krótkie" uderzenia nożne stosuje się do znokautowania przeciwnika i uszkodzenia stawów. Uderzenia "wydłużone" stosuje się do obalenia przeciwnika, wytrącenia z równowagi lub odepchnięcia. Rozróżnia się także kopnięcia-nadepnięcia. Serie kopnięć wykonuję się w ciekawej kombinacji tzw. "trojki" czyli potrójne uderzenie jedną nogą. Większość kopnięć jest poniżej pasa wymagających mniej czasu, energii i rozciągnięcia, dlatego też Sistiemę mogą ćwiczyć osoby w każdym wieku bez "siłowego" rozciągania. 4. Techniki ręczne Główna zasada to uderzaj miękką powierzchnią (np. otwartą dłonią) w twarde części ciała, a twardą powierzchnią (pięść, łokieć) w miękkie części ciała. Tak jak przy kopnięciach wykorzystuję się tzw. "trojkę"- trzy uderzenia tą samą ręką. Uderza się zarówno na wydechu i wdechu. Uderzenia "krótkie" stosuję się do znokautowania i szokowania przeciwnika, a "wydłużone" do obalania i wytrącenia przeciwnika z równowagi. Uderza się pod różnymi kątami. 5. Bloki, uniki, pozbawienie równowagi Stosuję się pozwalając przeciwnikowi na kontynuowanie ataku wzdłuż zamierzonej trajektorii z jednoczesnym przejęciem jego siły. Ręce trzymane są blisko ciała by nie tworzyć tzw. "pustej" przestrzeni i móc kontrolować napastnika. Podcięcia stosuję się "wchodząc" w ruch przeciwnika. Do obaleń używa się też nadepnięć i kopnięć na stawy kolanowe. 6. Broń Obrona przed atakiem nożem, rzucanie nożem, strzelanie, przejmowanie broni krótkiej od napastnika, walka saperką wojskową; ćwiczenia długim kijem i szablą. Jest to podstawowa broń wykorzystywana w Sistiemie jednakże używa się wszystkiego co ma się pod ręką do samoobrony. 7. Plastyczność i ciągłość ruchu. Poruszanie się jest płynne i miękkie wykorzystujące pełny zakres działania wszystkich stawów, koordynację, by nie przerywać obrony nawet przy błędzie lub małej efektywności kontry i płynnie przejść do innej akcji. 8. Obrona w parterze przed jednym lub kilku przeciwnikom. Podany jest kompleksowy system padów, rzutów, przetoczeń i kontroli atakującego. 9. Ćwiczenia grupowe mające na celu intuicyjne zachowanie podczas grupy napastników. Ćwiczy się nawet obronę przed kilkunastoma napastnikami. 10.Trening dla zaawansowanych Rozwijanie elastyczności, poprawa biomechaniki ciała. Walka w zbliżonych do realnych sytuacji warunkach. 11. Filozofia. Po przeniknięciu Sistiemy do grup cywilnych i osobistych doświadczeń życiowych propagatorów - liderów Sistiemy następuje odniesienie do istoty Boga jako centrum wszechrzeczy. Filozofią jest religia chrześcijańska, prawosławna. Tylko głęboka wiara pozwala uniknąć przekroczenia granic obrony koniecznej. Podstawową zasadą jest nie wyrządzać krzywdy i nie reagować ponadto co potrzebne jest w danej sytuacji. Wyzbywanie się nadmiernej agresji. Trening jest sposobem życia i wszechstronnego rozwoju fizycznego, psychicznego i duchowego. Nie rozgrywa się żadnych zawodów sportowych. 12. Hierarchia. W Sistiemie nie ma żadnych pasów i stopni. O przejściu danego adepta w grono instruktorów decyduje jego bezpośredni mistrz - instruktor podczas oficjalnego egzaminu.